من عاشق این سه تا نقطه های بلاگها هستم...
نمی دونم شاید این نقطه ها جای خالی خیلی از چیزا و ادماییه که خوشحالند و دیگه تو زندگیشون نیستن باشه...
شایدم یه پل برگشت واسه نوشتن اون چیزاییه که هنوز جرات نوشتنشونو ندارن...
دختر خالم میگه یه آدم عاقل هر چیزیو تو بلاگش نمینویسه...
اما اگه راستشو بخواین تا حالا تو زندگیم انقده بی قید و رها و شاد نبودم...!
همین!
*مثلا Winamp داره می‌خونه.. مثلا یه Playlist از آهنگای Fav م ساختم و مثلا Shuffle هم روشن کردم که به ترتیب نخونه و مثلا می‌خوام که سورپرایز شم و هر آهنگی که میاد، بعدش بگم، آخ جون این.
ولی نچ.
اینطور نیست.
همین که این Track 03 تموم می‌شه، دوباره Play !
می‌دونی؟
حقیقت یه چیز دیگه‌س.
یکی خودشو با درس گول میزنه ، یکی با وبلاگ، یکیم با Shuffle ....بگذریم...
من هم فوتبال دوست دارم... این یکی رو فراموش کردی !
رؤیای نا تمام یک جاده مسافر ...
یک جاده خاکی بود و من و تو ... و آخرین نگاههایی که به هم کردیم ...تو دست بلند کردی برای
خداحافظی ... من چندان میلی به خداحافظی نداشتم فکر می کردم که دوباره تو را خواهم دید ..
می رفتم که سفرم را در جاده غربت ادامه پیدا کند ... و تو می ماندی که آماده شوی تا آن جاده
را طی کنی و به جایی برسی ... بعدها فهمیدم که تو بستر جاده ای بودی که من مسافر آن بودم
و تو مسافر جایی دیگر ... تو شاید می دانستی که من به پایان جاده نخواهم رسید ...همین بود
که مثل کودکان ، معصومانه برایم دست تکان می دادی و من با قیافه ای کاشفانه به دنبال یافتن
چیزی بودم که خودم هم نمی دانستم چیست ... تو یک جاده بودی ؛ جاده ای مسافر ... و من ..
هنگامی فهمیدم که جاده ها هم سفر می کنند که دیگر از آن دست تکان دادن فقط یک تصویر برایم
باقی مانده بود ... و یک حس غریب ....
اما از تو هیچ خبری نبود ....