یادی از یادگار یار...

 

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی میکند

بابل شوقم هوای نغمه خوانی میکند

همتم تا میرود ساز غزل گیرد زدست

طاققتم اظهار عجزو نا توانی میکند

بابلی در سینه مینالد هنوزم کین چمن

با خزان هم آشتی و گل فشانی میکند

ما به داغ عشقبازیها نشستیم و هنوز

چشم پروین همچنان چشمک پرانی میکند

نای ما خاموش ولی این زهره شیطان هنوز

با همان شور و نوا دارد شبانی میکند

گر زمین رود و هوا گردد همانا،  آسمان

با همین نخوت که دارد آسمانی میکند

سالها شد رفته دمسازم زدست اما هنوز

در درونم زنده است و زندگانی میکند

با همان نسیان تو گویی کز پی آزار من

خاطرم با خاطرات خود تبانی میکند

بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی

چون بهاران میرسد با من خزانی میکند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند

آنچه گردون میکند با ما نهانی میکند

میرسد قرنی به پایان و سپهر بایگان

دفتر دوران ما هم بایگانی میکند

شهریارا گو دل از ما مهربانان نشکنید

ورنه قاضی در قضا نامهربانی میکند