کیم من ؟ من که نه مرادم ، نه مریدم !

نه مرادم ، نه مریدم ، نه پیامم ، نه کلامم ، نه سلامم ، نه علیکم ، نه سپیدم ، نه سیاهم ، نه چنانم که که تو گوئی ، نه چنینم که توخوانی ، نه آنگونه که گفتند و شنیدی ، نه سمائم ، نه زمینم ، نه به زنجیر کسی بسته ام و برده ی دینم ، نه سرابم ، نه برای دل تنهایی توجام شرابم ، نه گرفتار و اسیرم ، نه حقیرم ، نه فرستاده پیرم ، ‌نه بهر خانقه و مسجد و میخانه فقیـرم ، نه جهنم ، نه بهشتم ، چنین است سرشتم ، این سخن را من از امروز نه گفتم ، نه نوشتم ، بلکه از صبح ازل با قلم نورنوشتم. حقیقت نه به رنگ است و نه به های است و نه هو ، نه به این است و نه او ، نه بجام است و سبو گر به این نقطه رسیدی به تو سر بسته و در پرده بگویم ، تا کسی نشنود این راز گهر بار جهان را . آنچه گفتند و سرودند تو آنی ، خود تو جان جهانی ، گر نهانی و عیانی ، تو همانی که همه عمر به دنبال خودت نعره زنانی ، توندانی که خود آن نقطه عشقی ، تو اسرار نهانی ، همه جا تو ، نه یک جای ، نه یک پای ، همه ای ، با همه ای ، همهمه ای ، توسکوتی ، تو خود باغ بهشتی ، تو بخود آمده از فلسفه چون و چرایی ، به تو سوگند که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی ، در همه افلاک بزرگی ، نه که جزئی ، نه چون آب در اندام سبوئی ، خود اوئی ، ‌تا به در خانه متروکه هر کس ننشینی و بجز روشنی شعشعه پرتو خود هیچ نبینی و گل وصل بچینی