کمی رحم کن لامصب!

راه می روی

و شهر

اردیبهشت می شود...

 

کمی رحم کن لامصب!

این طور که راه می روی به ناز،

شهر بی‌چاره می شود!

·         من دفتری پُر از غزلم، نابِ ناب ِ ناب. چشمی که عاشقانه بخواند مرا کم است.

·         هنوز با منی آن لحظه ای که می گفتی: تو بسته من و ما هر دو بسته ی تقدیر!

·         بشدی و دل ببردی و  به دستِ غم سپردی / شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی (سعدی)

·         برایت داستانِ آن پادشاهی را باز گو خواهم کرد که دچار تو بود و از نداشتنت مُرد...

·         هر شب به هوای دیدنت از خوابی / آسیمه دویده ام به خوابی دیگر !(جلیل صفر بیگی)

·         تو نمی‌آیی، میا!  من می‌روم!   (مولانا)

·         من در خود نگریستم... و از خود بیرون رفتم... و هیچ باز به خود نیامدم (منصور حلاج)

·         با همین نیمه، همین معمولیِ ساده بساز / دیر کردی، نیمه‌ی عاشق ترم را باد برد (حامد عسکری)

·         من ایستاده‌ام، همان جایی که رهایم کردی... (معصومه اسماعیلی)

·         هر چند صد بیابان، وحشی تر از غزالیم / ما را به گوشه ی چشم، تسخیر می‌توان کرد (صائب تبریزی)

·         روزی خودم را به کوچه‌ باغِ یادت می‌آورم، آنجا که از آن ، ساده گذشتی ، از من (علیرضا حاجی بابایی)