پس این درخت همیشه همین جا بود و من نمی دیدمش...!

1-      دلم تنگی است از بلور، بی ماهی، بی آب!

2-      تو اگر نیایی هم، بهار می آید. حفظِ آبرو کُن؛ بیا !

3-      پنهان می شوم پشت شعر، از ترس چشم هایت!

4-      یاد تو ، شمعی است در دلم، کوچک و همیشه و گرم!

5-      بیا و پایه باش. پایه عشق باش؛ به شرط هر چه بادا باد!

6-      دلتنگم، دل تنگ تر از برگ، آن گاه که از درخت جدا می شود!

7-      بسیار دشوار است، ماندن میان برگ و بی برگی؛ آه از میانمرگی!

8-      کشتن چه معنی دارد اصلا، وقتی تو هرگز...، وقتی تو بی من...؟!

9-      این طور که تو را زیبا می نویسند، یعنی: عاشقَت شده اند کلمات!

10-  ماه من! وقتی تو می آیی، می روند از هوش، بادبادکهای بازیگوش...

11-  عشق بودی یا هوس؟ شنبه ات یکشنبه شد، تمام رشته هایم پنبه شد.

12-  گاهی چتر را باید دستِ باران داد، روی سرِ خودش بگیرد، و ما جایش بباریم!

13-  سلام بر چشم هایت؛ آن گاه که می خندند، آن گاه که روزگار سیاه می کنند...

14-  هی مگو که قارقار می کند! تو زبان زاغ را نخوانده ای؛ عاشق است و یاریار می کند.

15-  عشق و شعر، «انگشت کوچیکه»ی چشمان تو هم نمی شوند، بانویِ دل پذیرِ همیشه!

16-  باز شد پنجره ی خانه ی ما، کودکی خنده کنان می نگریست، ناز شد پنجره ی خانه ی ما.

پ.ن.1 : تا دیدار تو، یک شیشه فاصله است و من، مثل ماهی میانِ تُنگ و تُنگ میان دریا. آه، اگر بشکند این دیوار شیشه ای!

پ.ن.2 :  تاکنون هیچوقت این جملات، اینقدر مرتب و رسا ، مفهوم رو نرسانده  بودند