دلم غنج می رود...!

می خواهم گوش باد را بگیرم که این همه دور موهایت نپیچد و با زندگی ام بازی نکند. تو هم کاری بکن. مثلا دکمه پیراهنت را ببند... مثلا دامنت را جمع کن... و فکر کن پیاده رو خیس است!

 

با خنده کاشتی به دل خلق «کاش ها»
با عشوه ریختی نمکی بر خراش ها

گیسو به هم بریز و جهانی ز هم بپاش!
معشوقه بودن است و «بریز و بپاش» ها

پ.ن.1: سلسله‌ی موی دوست، حلقه‌ی دام بلاست!

پ.ن.2: بوی موهات؛ زیر بارون... بوی گندم زار نمناک، بوی شوره زار خیس، بوی خیس تن خاک.

پ.ن.3: کاش امشب، موهایت را تاب ندهی. دلتنگی‌‌هایم را با هزار بدبختی خوابانده ام!

پ.ن.4: مثل گیسویی که باد آن را پریشان می‌کند / هر دلی را روزگاری عشق ویران می‌کند.

پ.ن.5:  وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی...

پ.ن.6: بیان کردم حدیث دوری و شرح شب هجران / پریشان کرد زلف و گفت؛ از زلفم پریشان تر؟

پ.ن.7:   آری، همه باخت بود سرتاسر عمر / دستی که به گیسوی تو بُردم، بُردم...