هزار و سیصد و رنگین کمان......

امسال سال هزار و سیصد و عشق است،ولی عشق فراموشی نیست! گاهی آرزو می کنم که: کاش! ای کاش دو ستاره ی دریایی بودیم، چسبیده به یکی صخره در عمق اقیانوس و روزگارمان به بی خبری از  عبور فصلها می گذشت!بی خبر بودیم از طلوع ماه و سر زدن خورشید! نمی دانستیم که عمر صنوبر هزار ساله چگونه به پلک زدن صاعقه ای خاکستر می شود! نمی دانستیم تماشای محکوم به مرگ یعنی چه! نه گلوله را میشناختیم و نه کلاهک هسته ای را.. ولی..ولی ما انسانیم! بگو !بگو که دوستم می داری..... من هم تو را دوست می دارم و تیره گی جهان به دروغی مبدل می شود! تو را دوست می دارم و ظلم،افسانه ای بیش نیست! تو را دوست می دارم و تمام زنجیر ها فرو می ریزند! ما رویینه ایم و زنده می مانیم!در پیاله هایی که لاجرعه نوش می شوند! در خنده و در اشک آدمیان،در صدای گربه کان قلندر کوچک، در هر ترانه ی عاصی،در رقص عاشقانه ی کولیان در به در، در ضجه های نخست هر کودک،در لالایی مادران اندوهگین..... و ما زنده می مانیم در انعکاس عبارت دوستت دارم  که شبانه کوچه یی خلوت را تعمید می دهد...... در هر کبوتری که پر می کشد،                           اوج می گیرد،                                  تیر می خورد،                                                می افتد....                                                       ما زنده می مانیم!